Czym jest chrzest święty?
Chrzest jest jednym z siedmiu sakramentów, które Chrystus zostawił Kościołowi w celu przymnożenia łask wierzącym w Niego. Ochrzczony zyskuje odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych, narodzenie do nowego życia, przez które człowiek staje się przybranym synem Ojca, członkiem Chrystusa, świątynią
Ducha Świętego (KKK 1279). Sakrament chrztu świętego jest początkiem chrześcijańskiej drogi życia i włączenia we wspólnotę Kościoła. Sobór Watykański II stwierdza: Celem sakramentów jest uświęcenie człowieka, budowanie mistycznego Ciała Chrystusa (czyli Kościoła), a wreszcie oddawanie czci Bogu.
Ducha Świętego (KKK 1279). Sakrament chrztu świętego jest początkiem chrześcijańskiej drogi życia i włączenia we wspólnotę Kościoła. Sobór Watykański II stwierdza: Celem sakramentów jest uświęcenie człowieka, budowanie mistycznego Ciała Chrystusa (czyli Kościoła), a wreszcie oddawanie czci Bogu.
Podczas chrztu świętego Bóg obdarowuje życiem wiecznym, życiem dziecka Bożego. Rodzice na początku liturgii chrztu proszą o to życie, czyli o to, co jest dla nich samych wartością, o to, co miłują. Dlatego kreślą na czole znak krzyża, który oznacza przynależność do Chrystusa, wspominają swój chrzest, wyrzekają się grzechu i wyznają swoją wiarę oraz wyrażają wolę chrztu w wierze Kościoła.
Wielu ludzi zastanawia się nad sensem udzielania sakramentu chrztu dzieciom, albo nawet kwestionuje jego ważność. Taka praktyka ma jednak bardzo długą tradycję
i głębokie korzenie biblijne. Do ludu Starego Przymierza należeli dorośli i dzieci. Zbawienie, które przyniósł Chrystus, obejmuje wszystkich, także i dzieci. Dlatego chrześcijanie udzielali chrztu nowo narodzonym, aby włączyć je do wspólnoty Kościoła, zgodnie z tym, co mówił Chrystus: Dopuście dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść
do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie (Mt 19,14). W Nowym Testamencie jest mowa o chrzcie całych rodzin (Oz 16,15; 16,33; l Kor 1,16), o modlitwie rodzinnej (Oz 21,5), o wychowaniu dzieci (Ef 6,1-4; Kol 3,20). Orygenes (III w.) i święty Augustyn (IV w.) uważali udzielanie sakramentu chrztu dzieciom za „tradycję przejętą od Apostołów”. Chociaż pierwsze wyraźne świadectwa pochodzą z II wieku, to jednak żadne z nich nie przedstawia chrztu dzieci jako czegoś nowego. Święty Ireneusz, obok innych, uważa za oczywiste i zgodne z tradycją wyliczanie wśród ochrzczonych „niemowląt i dzieci” razem z dorastającymi, młodzieńcami i starcami. Święty Cyprian uczy nas, że chrzest dzieci jest darem Bożego miłosierdzia, oświadczając, że żadnemu narodzonemu człowiekowi nie należy odmawiać miłosierdzia Bożego i łaski. Bóg nie patrzy na osobę i wiek, ale pragnie zbawienia wszystkich ludzi. Zachowały się także nagrobki dzieci z II i III w., na których napisano o ich chrzcie
w niebezpieczeństwie śmierci. Napisy świadczą o konieczności chrztu i o radości, że dziecko zostało przyjęte do nieba.
i głębokie korzenie biblijne. Do ludu Starego Przymierza należeli dorośli i dzieci. Zbawienie, które przyniósł Chrystus, obejmuje wszystkich, także i dzieci. Dlatego chrześcijanie udzielali chrztu nowo narodzonym, aby włączyć je do wspólnoty Kościoła, zgodnie z tym, co mówił Chrystus: Dopuście dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść
do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie (Mt 19,14). W Nowym Testamencie jest mowa o chrzcie całych rodzin (Oz 16,15; 16,33; l Kor 1,16), o modlitwie rodzinnej (Oz 21,5), o wychowaniu dzieci (Ef 6,1-4; Kol 3,20). Orygenes (III w.) i święty Augustyn (IV w.) uważali udzielanie sakramentu chrztu dzieciom za „tradycję przejętą od Apostołów”. Chociaż pierwsze wyraźne świadectwa pochodzą z II wieku, to jednak żadne z nich nie przedstawia chrztu dzieci jako czegoś nowego. Święty Ireneusz, obok innych, uważa za oczywiste i zgodne z tradycją wyliczanie wśród ochrzczonych „niemowląt i dzieci” razem z dorastającymi, młodzieńcami i starcami. Święty Cyprian uczy nas, że chrzest dzieci jest darem Bożego miłosierdzia, oświadczając, że żadnemu narodzonemu człowiekowi nie należy odmawiać miłosierdzia Bożego i łaski. Bóg nie patrzy na osobę i wiek, ale pragnie zbawienia wszystkich ludzi. Zachowały się także nagrobki dzieci z II i III w., na których napisano o ich chrzcie
w niebezpieczeństwie śmierci. Napisy świadczą o konieczności chrztu i o radości, że dziecko zostało przyjęte do nieba.
Od IV wieku niektórzy zaczęli z własnej inicjatywy odkładać chrzest dzieci z różnych powodów: wygodnictwa, z obawy przed utratą łaski chrztu wskutek grzesznego życia, tłumacząc się niechęcią do obciążania dziecka obowiązkami życia według wiary. Byli też tacy, którzy uważali, że starsze dziecko lepiej rozumie przyjęty chrzest. Nietrudno zauważyć, że taki sposób myślenia o chrzcie świętym przeniósł akcent z przynależności do Chrystusa, z daru Bożego, na ciężar wiary, własną decyzję człowieka dojrzałego, podkreślenie wolności człowieka. Ale trzeba pamiętać, że człowiek w ten sposób świadomie i dobrowolnie odmawia swojemu dziecku łask Bożych.
Jednak większość pozostała wierna Tradycji, za którą, obok przesłanek religijnych, przemawiają też argumenty ludzkie:
- Chrzest jest darem Boga, znakiem Jego miłości, w którym udziela godności dziecka Bożego;
- Rodzice pragną swoje dziecko włączyć do wspólnoty ludu Bożego i uwolnić od grzechu pierworodnego;
- Chrzest dziecka jest wyrazem wiary nie dziecka, ale rodziców i otoczenia;
- Chrzest jest przejawem miłości całego Kościoła (rodziców, chrzestnych, całej wspólnoty);
- Wiara rodziców pomaga dziecku osiągnąć zbawienie;
- Rodzice przez chrzest pragną udostępnić i przekazać te wartości, które sami kochają;
- Nikt nie odkłada wychowania dziecka na późniejsze lata;
- Przekazuje mu się dobro fizyczne, kulturowe, humanistyczne, które wypływa z miłości rodziców do dziecka, a przecież dobro religijne również należy przekazywać.
poprzednia strona - Informacje dla rodziców następna strona - Pismo święto o chrzcie